شهدا ماندند و ما رفتیم و ای کاش ما هم می ماندیم و گذر زمان مارا از خاطره ها نمی برد و ای کاش دوستی با خوبان بر ما تاثیر می کرد و ماهم می ماندیم و چه جایی با صفاتر از جایی که خوبان در آن هستند و کجا زیبا تر از جایی که شهیدان از غافله ی ما جدا شدند و بهشت را مقدم بر این دنیای مادی قرار دادند و کجا زیبا تر از کربلا که سیدوسالار شهیدان این جدایی از دنیا را به آنان یاد داد نه به آنها بلکه به همه ما یاد داد ولی آنان عمل کردند و ما عکس عمل،ای شهدا شما سلام ما را به اربابمان برسانید،ماکه لایق دیدن روی دلربای او نشدیم و فقط دلمان را به خاکهای شلمچه خوش کردیم و گفتن این جمله که آنها در این خاک ارباب را دیدند پس خدا کند ماهم در این خاک جلوه ای از او را ببینیم پس به یاد شهدا می خوانیم: نسیمی جان فضا می آید/بوی کرببلا می آید. ای سالارشهیدان،چه دسته گلهایی را گلچین کردی و معلوم است که ما نباید انتظار شهادت داشته باشیم ما که خاک پای عباس بابایی ها،محمدجهان آراها،مهدی باکری ها،ابراهیم همت ها،حسین فهمیده ها،بهنام محمدی ها،احمد کاظمی ها،حسین خرازی ها نمی شویم آنها عاشق بودن خودرا به گونه ای ثابت کردند که مابگوییم:کاش معشوق از عاشق طلب جان می کرد/تاکه هر بی سروپایی نشود یار کسی،پس ما را چه به شهادت و دیدن روی تو پس همان بهتر که ما بمانیم خاک شلمچه و آرزوی دست نیافتنی شهادت.