فرزندان به وظیفة شرعی خود عمل کرده اند چون به فتوای همة مراجع محترم تقلید از جمله امام خمینی در موقعی که اسلام یا کشور اسلامی مورد هجوم واقع شود و به قدر کفایت نیروی مدافع نباشد، بر همة مسلمانانِ مکلّف واجب است که برای دفاع، شرکت و کمک کنند و مشروط به اجازة امام یا مرجع و یا هیچ کس دیگر نیست. چنانچه فردی در هنگام دفاع کشته شود، شهید محسوب می‌شود و غسل و کفن ندارد و ثواب عظیمی برای او در نظر گرفته شده است.[8] دوست عزیز! شهیدان و جان باختگان و کسانی که در راه عدالت و آزادی مجاهده و جان فشانی کرده اند، در پیشگاه جامعه و ملت محترمند و خانوادة آنان نیز مورد احترامند. به فرمایش امام خمینی خانوادة شهدا چشم و چراغ این ملت اند. از سوی دیگر خانوادة‌ محترم شهدا باید افتخار کنند که چنین فرزندانی را در دامان پاک خود تربیت کرده اند که بهاین شایستگی و لیاقت هستند. اگر گاهی افرادی به خاطر عدم تربیت صحیح نق می زننند و یا خدای ناکرده ملامت می کنند، بدانید که از روی جهل و نادانی است. شایسته است خانوادة‌ محترم شهدا در پاسخ آن‌ها حوصله به خرج دهند و آن‌ها را راهنمایی و ارشاد نمایند و به آن‌ها بگویند:‌ اگر مدیران کشور به دلیل عدم توانایی یا وضعیت بد اقتصادی نتوانند در وضع معاش و زندگی مردم بهبودی ایجاد کنند، آیا باید شهیدان و جان باختگان راه خدا و یا خانوادة محترمشان را مذمت کرد یا مدیران کشور را، یا هیچ کدام؟ چقدر جای تأسف است که این بی خبران این گونه سخن می‌گویند، در حالی که میان تمام ملت ها و کشورها،‌کشته شدگان وطنی، به عنوان سمبل های افتخار جامعه محسوب می‌شوند و تندیسی آنان را به نام سرباز شهید می سازند و بالاترین مقام حکومتی آن کشور، از آن مکان دیدار کرده و ادای احترام می کنند، حتی مهمانان بزرگ از سایر کشورها مانند رئیس جمهوران را برای ادای احترام به آن مکان می آورند. بعضی کشورها که از این سمبل ها تقدیس و احترام می کنند، کشورهایی هستند که به مناطق دیگر حمله کرده و آنجا را اشغال کرده اند. مانند کشور ژاپن، در حالیکه کشور ما مورد تهاجم واقع شده و به سرزمین ما و ناموس ما و فرزندان و زنان این کشور تجاوز کرده اند. دفاع از خود و کشور یک مسئلة عقلی است. فرزندان اسلام و وطن اسلامی،‌بستر گرم و راحت خود را ترک کرده و برای دفاع از وطن، شرف، ناموس، اسلام و ... به جبهه ها و جاهایی که از شهر و دیار آن‌ها بسیار دور بود، رفتند و جان خود را نثار کردند و این کشور را از دست رژیم سفاک صدام نجات دادند که سودای فتح تمام ایران را داشت. کسانی که این سخن را به خانوادة‌ شهدا مزنند، یک لحظه تصور کنند که الآن تمام کشور ما به دست رژیم صدام اشغال شده بود، آن وقت برای ما چه می ماند؟! آیا همین نانی را که الآن در دست داریم، از آن‌ها گدایی نمی کردیم؟ آیا وضع تأسف بار مردم عراق را نمی بینند؟ آیا برایمان شرف و ناموسی می ماند؟ متأسفانه یکی از چیزهایی که بعضی دچار آن هستند، قدر نشناسی و ناسپاسی از نعمت های خداوند است و نعمت و برکت بسیار بزرگ شهیدان ما و عزت و افتخاری که آفریده اند. بنابراین، توصیه می‌شود که آن‌ها را راهنمایی کنید و در صورت قانع نشدن، به سخنان آن‌ها بی اعتنا باشید و به خود و شهید خویش ببالید که عزت و افتخار تمام ایران هستند. تو با خدای خویش انداز و کار دل خوش دار[7]آیت الله فاضل، جامع المسائل،‌ ج 1، ص 99، س 329؛ آیت الله صافی، جامعالأحکام،‌ج 1،‌ص 273، س 942؛ آیت الله مکارم، استفتائات،‌ ج 1، ص 101، س 239.[8]امام خمینی، استفتائات، ج 1، ص 493 و 504.