پیروان و هواداران. در اصطلاح اعتقادی به کسانی گفته می‌شود که به امامت علی بن ابی طالب علیه‌السلام و خلافت بلافصل آن حضرت پس از حضرت محمد صلی‌الله علیه واله وسلم عقیده دارند و جانشینی پیامبر را حق اختصاصی خانواده رسالت می‌دانند که از سوی خداوند تعیین شده است و داستان غدیرخم، شاهد آن است. نام شیعه را حضرت محمد صلی‌الله علیه و اله وسلم  در زمان حیات خویش به کار برده و علی علیه‌السلام و شیعیان او را رستگاران معرفی کرده است.

تشیع، عقیده به امامت امامان معصوم علیه‌السلام است؛ هر چند در میان پیروان این عقیده وحدت کامل نیست و آنها به فرقه‌هایی چند تقسیم شده‌اند، ولی در اینکه امامت را انتصاب از سوی خدا می‌دانند، نه به انتخاب مردم، همه متفقند. شیعیان به خاطر آنکه نسبت به حکومت و خلافت، همیشه نظر خاصی داشته و آن را حق امامان از اهل‌بیت می‌دانسته‌اند، پیوسته مورد دشمنی و تعرض حکومت‌ها قرار داشته و در تاریخ، اغلب میان شیعه و مخالفان، نزاع‌های اعتقادی و گاهی کشمکش‌های شدید، جریان داشته است. تشیع به لحاظ اعتقاد به امامت و پیشوایی صالح‌ترین انسان‌های دودمان پیامبر که در علم و ایمان و فضیلت و جهاد، از دیگران برترند (یعنی ائمه)، مترقی‌ترین و ناب‌ترین جریان فکری و سیاسی در جهان اسلام محسوب می‌شود.